Przed kilkoma dniami pisałem o
zapomnianym dworze w poznańskich Krzyżownikach, przypominając, że w 1909 r. folwark wystawiony na sprzedaż przez Michała Pieluchę został kupiony
przez firmę Marcina Biedermanna, wielkopolskiego bankiera i pośrednika handlu
ziemią skutecznie konkurującego z niemiecką Komisją Kolonizacyjną.
 |
Wyc. z Dziennika Poznańskiego z 11 i 28 listopada 1909 r. (kliknij, aby powiększyć) |
Dziś publikuję kopię oferty
kupna folwarku w Krzyżownikach zamieszczoną w „Dzienniku Poznańskim” 11
listopada 1909 r. i kopię informacji o tym, że folwark został zakupiony przez
firmę mającą pośredniczyć w sprzedaży, opublikowaną w tej samej
gazecie w dniu 28 listopada.
Na szczególną uwagę zasługuje wzmianka dotycząca gospodarza Pieluchy zawarta w informacji o kupnie, która głosi: „Podnieść się godzi, że p. Pielucha oddał majątek w ręce polskie, pomimo, że z obcej strony mógł był uzyskać znacznie wyższą cenę”.
Potomkowie Michała Pieluchy,
którzy do dziś mieszkają w Krzyżownikach-Smochowicach, mają kolejny powód do
dumy. Trzeba w tym miejscu przypomnieć, że to stare polskie nazwisko
można znaleźć w źródłach dotyczących parafii kierskiej już w
połowie XIX w., kiedy Piotr Pielucha z Baranowa został wybrany rendantem (skarbnikiem) szkoły w Krzyżownikach. Innego Pieluchę – Kaziemierza, w 1937 r. gospodarze uczynili prezesem
krzyżownickiego Kółka Rolniczego. Także sołtys Krzyżownik Andrzej Piechocki, wybrany w 1923 r., pochodził z rodziny Pieluchów – tuż po objęciu urzędu, 20
stycznia, wojewoda poznański zezwolił Andrzejowi i jego żonie Jadwidze
z Wachowiaków Pieluchowej oraz ich dzieciom na zmianę nazwiska na Piechoccy.
Cóż, to bardzo dawne polskie nazwisko o etymologii odnoszącej się do
pieleszy (legowiska, kryjówki), zaczęło nabierać dzisiejszego znaczenia, które
dla części noszących je osób pewnie było nieznośne. Nietrudno to zrozumieć, ale
tym bardziej należy docenić tych Pieluchów, którzy przy nim trwają (jest ich
w Poznaniu i okolicy 69 osób).
Kończąc, warto wspomnieć, że
Marcin Biedermann, ów patriotyczny przedsiębiorca tak skutecznie walczący z
germanizacją Wielkopolski, ale także Śląska i Mazur (finansował tamtejszą
polską prasę i szkolnictwo), po wybuchu I wojny światowej został powołany w
szeregi armii pruskiej – pomimo ukończonego 50 roku życia! – i poległ 26
czerwca 1915 r. podczas walk o Les Ésparges w Lotaryngii. Paradoks historii.
